Het belangrijkste punt is de perceptie van de inhoud door de mensen. Dit is wat je test wanneer je hun begrip meet.
Er zijn 2 manieren om begrijpend lezen te meten – Exact en Benaderen. Exact lezen betekent precies wat er geschreven staat, terwijl benaderen betekent redelijk dicht bij wat er geschreven staat. Wanneer we het hebben over begrip van het materiaal dat voor ons ligt, is het niet exact omdat we alleen bezorgd zijn over nauwkeurigheid. Maar het bereiken van benadering is betrekkelijk eenvoudig. Neem het onderstaande verhaal als voorbeeld.
De jongen die wolf huilde werd voorgelezen aan kinderen van 3 tot 4 jaar oud. De tekst ging over het verhaal van een jongen en zijn wolvenvriend.
Op een nacht hoorde de jongen de wolf buiten zijn raam huilen en hij rende zijn vader halen. Toen rende hij weer terug omdat hij meer wolvenvlees wilde als avondeten. Zijn vader gaf hem een grote kom soep. De moeder van de jongen gaf hem een portie vers vlees. Dat was de eerste van meerdere keren dat de jongen wolvenvlees at.
Later die avond vertelde de jongen zijn vader over de wolf en hoeveel hij had gegeten. Zijn vader ging naar het bos en vond de roedel van de wolf. Hij ving een van hen en de vader stelde de jongen voor aan de andere twee wolven. De jongen noemde ze ook de volwassen wolven en ze werden door de vader getemd.
De volgende morgen werd de jongen heel vroeg wakker en vroeg zich af wat er met zijn vlees was gebeurd en waarom de volwassenen hem zo wreed hadden behandeld. Er werd hem verteld dat het verhaal van de Jongen die Wolven huilde de reden was. Hij wenste dat hij naar het verhaal had geluisterd dat de andere kinderen hadden voorgelezen.
Later die dag bracht de vader van de jongen de kom soep met de inhoud van stoofpot en vlees naar de jongen. Hij keek het kind aan en vertelde hem dat het zijn zoon was die de Jongen die Wolven huilde was. Hij vroeg of hij een stukje van de stoofpot wilde. De jongen stemde toe en de vader raakte het varkentje van de jongen aan en zei: “Sst! Je moet leren praten als je oud bent.” De vader van de jongen bleef hem nog een paar dagen soep voeren.
Die avond keken de man en de jongen naar een prachtig landschap van bossen en water. De vader leerde de jongen zwemmen en hoe hij op de boomtakken kon klimmen. De jongen was zo trots op de prestatie van zijn vader.
De volgende dag vertelde de jongen zijn vader over zijn nieuwe vaardigheden. Hij zei dat hij zijn vader wilde vertellen over de man die zijn leven uit het water had gered en hoe de man hem had geholpen zijn moeder te vinden.
Die avond vroeg de jongen zijn vader opnieuw naar de geheimzinnige man. Deze keer geloofde de vader dat de jongeman echt zijn zoon was en hij liep opgewonden naar zijn zoon om het te vertellen. “Oom Peter,” zoals Harry hem noemde, was dolblij het goede nieuws over zijn familie te horen.
De zoon keerde terug naar het dorp en nodigde iedereen uit om bij hem thuis te komen eten. Daarna liet hij zijn vader en het hele dorp zien wat hij had gevonden. Harry verwonderde zich over het smetteloos witte uniform van zijn nieuwe gastheren en at een flinke hoeveelheid voedsel.
Een paar dagen gingen voorbij en oom Peter kwam Harry weer bezoeken. Hij bood hem opnieuw een stuk van de stoofpot aan. Deze keer vertelde hij Harry echter dat hij de reden van de stoofpot had ontdekt. Hij had wat oude aardappelen gekookt die op verschillende manieren gekookt waren en de hele familie genoot van een heerlijke maaltijd van aardappelen met vulling en frieten.
Die avond aan de eettafel vroeg Harry zijn vader naar de naam van de man die bij hen was komen wonen. De vader vertelde hem over Tom Churchill, een groot man in zijn eigen recht en een van de meest bewonderde mannen van zijn tijd. Hij vertelde Harry ook over zijn grootste zorg sinds hij bij hen was komen wonen. Hij vertelde zijn zoon dat hij bezorgd was dat hij zijn moeder nooit meer zou zien.
Die avond aan de deur, riep Harry naar zijn vader, “Ik heb iemand gevonden die Tom heet.”
Daarmee verdween Tom weer in het struikgewas. Harry bleef het spoor volgen en kwam aan het eind van de laan bij de poort van Toms huis. Toen hij het keurig gebouwde huis binnenging, zag hij dat hij er niet was. Hij werd gekalmeerd door een bekende stem” Kom schat, hier is een plek waar je een tijdje kunt blijven. Ik kom zo naar beneden.”
Na een moment van stilte, zei Harry, “Wie ben jij?”
Het antwoord was niet zo bekend: “Ik kan het u niet zeggen, tenzij u bereid bent naar de smederij te komen om een kijkje te nemen.”
Lees meer: